TITE: ESTABLISHING AN INTEGRATED DIAGNOSTIC PROFILE OF AUTISM SPECTRUM DISORDER (ASD) THROUGH THE USE OF ESSENCE FRAMEWORK. THE CASE STUDY OF A 3-YEAR-OLD INFANT

Neurodevelopmental disorders appear in early childhood and cause serious impairment in several areas. These are characterized by damages or delays in development of functions closely associated with the biological aging of the central nervous system. Neurodevelopmental disorders include speech and language disorders, learning disorders, motor and divisive disorders such as Autism Spectrum Disorder (ASD). Aiming to explore the various phenotypic characteristics of these disorders as well as their co-morbidity or coexistence, an emerging body of studies stressed the importance of both early multidisciplinary assessment and intervention in the framework of these disorders. Due to the complexity of neurodevelopmental disorders there should be specific diagnostic groups so as to apply timely and multifactorial diagnoses. Early Symptomatic Syndromes Eliciting Neurodevelopmental Clinical Examinations (ESSENCE) are considered as an assessment concept that could contribute to multifactorial early diagnosis of neurodevelopmental disorders. Early, adequate, and comprehensive diagnosis conduces to early, effective, and well adapted to individual’s needs intervention programs. In the current study, the ESSENCE framework was used as the key diagnostic approach for both definitive and multifactorial diagnosis of a 3-year-old infant with a wide range of impairments.   Article visualizations

The Repatriation of Cultural Treasures as an International Custom

Η πρακτική των Κρατών τόσο σε Διεθνές όσο και σε Εθνικό επίπεδο, όπως εκτίθεται στην παρούσα εργασία, αποδεικνύουν σύμπνοια ως προς την αρχή της επιστροφής της πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτός ο κανόνας έχει παγιωθεί στις μέρες μας, σε βαθμό που οδηγεί στην δημιουργία εθιμικού κανόνα διεθνούς δικαίου. Το 1989 είχε ήδη διατυπωθεί η άποψη ότι «η αρχή της φυσικής επιστροφής των πολιτιστικών αγαθών γίνεται, μέσω αυξανόμενης πρακτικής κρατών και θεσμών, ένα έθιμο του διεθνούς δικαίου». Αυτή η αρχή εφαρμόζεται πολύ περισσότερο σήμερα, μετά από πολλές δεκαετίες σταθερής πρακτικής των Κρατών και την πρόσφατη έξαρση των επαναπατρισμών. Τα Κράτη σε όλον τον κόσμο έχουν χρησιμοποιήσει όλα τα δυνατά μέσα, νομικά και διπλωματικά, για τα καταδείξουν την πεποίθησή τους, ότι τα πολιτιστικά αγαθά πρέπει να επιστραφούν στις χώρες και στους λαούς που τα δημιούργησαν και τα θεωρούν ως μέρος της ιδιαίτερης ταυτότητός τους. Όπως εκτίθεται σε αυτήν την εργασία, η πρακτική των Κρατών ως προς τον επαναπατρισμό της πολιτιστικής ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένων αυτών που τα συμφέροντά τους επηρεάζονται άμεσα, είναι και μακρόχρονη και ομοιόμορφη, κατά τρόπον ώστε αποδεικνύει γενική αναγνώριση, ότι βασίζεται σε υποχρεωτικό νομικό κανόνα. Η πρακτική αυτή των τελευταίων δεκαετιών, όπως αποκρυσταλλώνεται τα τελευταία χρόνια, αντανακλά την πεποίθηση ότι η επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών στις χώρες και στους λαούς καταγωγής τους επιβάλλεται από κανόνα δικαίου. Αυτή η πρακτική αφορά ιδίως στις Η.Π.Α., αλλά και στις Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ελβετία και Γερμανία, οι οποίες είναι σημαντικότερες χώρες εισαγωγής πολιτιστικών αγαθών, καθώς και στις Ιταλία, Ελλάδα, Αίγυπτο, Τουρκία, Περού, Μεξικό, Κίνα κ.ά., που είναι οι σημαντικότερες χώρες εξαγωγής πολιτιστικών αγαθών. Η πρακτική των Κρατών ως προς τον Επαναπατρισμό των Πολιτιστικών Θησαυρών προκύπτει από τον μεγάλο αριθμό των συναφθεισών Διεθνών και Διμερών Συνθηκών και Πρωτοκόλλων, όπως συμπληρώνονται από κανόνες ήπιου δικαίου (soft law) και κατευθυντήριες γραμμές, από τις διοικητικές πράξεις και συμπεριφορές, ιδίως σε διπλωματικό επίπεδο, τις εθνικές νομοθεσίες και τις δικαστικές αποφάσεις. Η ήδη σταθερή και ομοιόμορφη αυτή πρακτική επιβεβαιώνεται από την έξαρση των επαναπατρισμών αρχαιοτήτων κατά τα τελευταία έτη, όπως εκτίθεται στα σχετικά κεφάλαια της εργασίας. Ο μεγάλος αριθμός των σχετικών αποφάσεων των Οργάνων Διεθνών Οργανισμών, κυρίως του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, ιδίως σχετικά με την κατάσταση στην Συρία και στο Ιράκ, (οι αποφάσεις του οποίου, ενεργούντος υπό το κεφάλαιο VII του Χάρτη, θεωρούνται δεσμευτικές, σύμφωνα με το Άρθρο 25 του Χάρτη), ενισχύει το επιχείρημα ότι έχει ήδη διαμορφωθεί κανόνας εθιμικού διεθνούς δικαίου για τον επαναπατρισμό των πολιτιστικών αγαθών. Η πιο διάσημη υπόθεση που εκκρεμεί ακόμη ενώπιον της Διακυβερνητικής Επιτροπής της UNESCO για την προώθηση της Επιστροφής Πολιτιστικών Αγαθών στις Χώρες Προέλευσής τους ή την Αποκατάστασή τους σε περίπτωση Παράνομης Ιδιοποίησης (ICPRCP) αφορά στο αίτημα της Ελληνικής Κυβέρνησης για την επιστροφή από το Ηνωμένο Βασίλειο των Γλυπτών του Παρθενώνα. Η ανθρωπότητα έχει συνειδητοποιήσει ότι η πολιτιστική κληρονομιά αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητος και της αυτογνωσίας των λαών με απώτερο σκοπό την διάσωση και εξέλιξη του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Επομένως η αρχή του Επαναπατρισμού των Πολιτιστικών Θησαυρών στους λαούς και στις χώρες καταγωγής τους έχει καταστεί κανόνας Διεθνούς Εθιμικού Δικαίου.State practice in both International and National Fields, as outlined in this study, show substantial agreement on the principle of return of expatriated cultural heritage. This norm is nowadays sufficiently well established to amount to an emerging customary rule of international law. In 1989 it was already stated that “the principle of the physical return of cultural property is becoming, through increasing state and institutional practice, a custom of international law”. This norm applies much more today after many decades of constant practice of the States and the recent expansion in repatriations. States worldwide have used all possible legal instruments and diplomacy to show their belief that cultural treasures must be returned to their countries and peoples of origin who created them and consider them as a part of their proper identity. As expounded in this study, the relevant State practice on the cultural property repatriation, including that of States whose interests are specially affected, has been both extensive and virtually uniform, in such a way as to show a general recognition that a rule of law or legal obligation is involved. State practice of the last decades, crystallized during recent years, reflects the belief that the return of Cultural Treasures to their Countries and Peoples of origin is rendered obligatory by the existence of a rule of law requiring it. This practice refers especially to the U.S.A., but also to France, U.K., Switzerland and Germany, are the most important art importing States, with some of the biggest Museums and Art Collections worldwide, as much as to Italy, Hellas, Egypt, Turkey, Peru, Mexico, China etc., which are the most important art exporting States. The State practice on the Repatriation of Cultural Treasures is evident from the number of International and Bilateral Conventions and Protocols adopted, as completed by soft law rules and guidelines, the administrative acts or attitudes, in particular in the diplomatic field, the national legislations and the judicial acts. This practice, already stable and uniform, is confirmed by the explosion of the repatriation of antiquities during the last years, as exposed in the relevant chapters. The great number of relevant resolutions and recommendations adopted by the organs of the international organizations, especially by the UN Security Council, mainly on the situation in Syria and Iraq, (the Resolutions of which, acting under Chapter VII of the Charter, are considered binding, in accordance with Article 25 of the Charter), strengthens the argument that a rule of customary international law on the repatriation of cultural property is already formed. The most famous and still pending case before the UNESCO’s Intergovernmental Committee for Promoting the Return of Cultural Property to its Countries of Origin or its Restitution in case of Illicit Appropriation (ICPRCP) concerns the Hellenic Government’s demand for the return by the United Kingdom of the Parthenon Sculptures. Humanity is conscious that the cultural heritage is an indispensable element of people’s identity and self-knowledge to the ultimate scope of the salvage and the evolution of Human Civilization. Thus the Norm of Repatriation of Cultural Treasures to their people and country of origin is well established as a Rule of International Customary Law

WORKING MEMORY AND LEARNING DIFFICULTIES: COEXISTENCE OR A STRONG RELATIONSHIP?

This research paper addressed the relationship between Learning Difficulties and Working Memory of a sample of primary students in 10 schools at 4 cities of Cyprus. Students with poor working memory have a low academic achievement, facing difficulties in reading and mathematical thinking. The main objective of the current research is to investigate the possibility of a causative interaction between working memory and the occurrence of learning difficulties in primary school students. Evaluating working memory in students with SLD, the analysis showed that it was significantly lower (p=,000), indicating a strong correlation between working memory and learning difficulties. Specifically, the analysis revealed a statistically significant correlation (p≤.001) between working memory and the variables of digit span, picture memory, pattern memory, grapheme discrimination, phoneme discrimination, and phoneme composition. Adding to the research, the current study stress that in students with learning difficulties the deficits in working memory are in a strong relationship with difficulties in specific types of both Sequence Working Memory and Grapheme-phoneme’s Awareness.  Article visualizations

LEARNING PATHS AND LEARNING STYLES IN DYSLEXIA: POSSIBILITES AND EFFECTIVENESS - CASE STUDY OF TWO ELEMENTARY SCHOOL STUDENTS AGED 7 YEARS OLD

The difficulty in reading and writing, spelling mistakes and poor speech are considered as the main elements that characterize students with dyslexia. If one thinks that most of the things in a class are based on writing and reading, then the importance of such a learning difficulty is that it is recognized as soon as possible and with appropriate strategies that people with dyslexia can be helped in their progress. The main aim of the current study was to stress the contribution of early diagnosis of dyslexia to the creation of effective learning environments based on individual learning difficulties, learning styles, and learning paths. To this end, were studied different difficulties in the domains of memory, phonology, grammar, and syntax differentiated the learning styles as well as the strategies of each case, resulting to the implementation of multisensory individualized teaching approaches. Conclusively, early diagnosis of dyslexia as well as multisensory intervention approaches were considered as the most effective factors in the improvement of the two cases learning achievement